Vorige week heb ik samen met mijn goede vriend Kjelle Vergauwe een podcast gelanceerd: Re:Design. Elke aflevering bespreken we observaties of stellingen die ons bezig houden. Vanuit onze eigen expertise (ik als brand designer, Kjelle als CX expert) brengen we tips,  voorbeelden en verhalen die de brede wereld van designers met elkaar verbind.

In onze allereerste aflevering van Re:Design duiken we wat dieper in de wondere wereld van Mascot Design! We delen onze favoriete jeugdmascottes, bespreken het werk van inspirerende creatievelingen zoals Alec Tear en Wedge Design, en graven in de geschiedenis van mascottes.

Luisteren kan via bovenstaande embed, en via deze link vind je alle knoppen om de podcast te volgen in je favoriete podcast app en social media, alsook een link naar de shownotes.

Valentine Schlegel was een Franse kunstenaar/keramist wiens werk ik de laatste tijd regelmatig tegenkom op Instagram en Pinterest. Vooral haar interieurontwerpen en open haarden uit de jaren ‘50, ‘60 en ‘70 vielen mij op, maar het was pas na een tijdje dat ik ontdekte dat het allemaal het werk was van één en dezelfde persoon.

Haar zwierige, handgemaakte haarden en interieurs zien er werkelijk uniek uit. De witgekalkte golven en vormen laten hele ruimtes tot leven komen, en brengen een organische toets die je normaal enkel in objecten voelt. Door de witte, gladde afwerking lijken sommige designs ook wat space-agey, maar dan met warme, natuurlijke materialen ipv kil plastic.

Haar werk bleef lang onder de radar. Deels doordat de haarden en interieurs altijd in situ werden gemaakt en dus moeilijk tentoon te stellen waren, maar ook omdat ze resoluut in ging tegen de toen heersende trends. Daarnaast was de interieur- en architectuurwereld ook een echte mannenwereld, met - zeker in de tijd dat Schlegel actief was - weinig tot geen aandacht voor vrouwelijke queer designers.

Pas op het einde van haar leven ontstond er bredere waardering voor het werk van Schlegel, en is er alsnog een beweging gekomen om haar legacy zo grondig mogelijk te documenteren en te beschermen.

Domus heeft een goed artikel dat beknopt haar leven schetst en dieper in gaat op haar oeuvre. En op Sight Unseen verscheen eerder dit jaar een boeiende reportage over het appartement in Montparnasse, Parijs, waar ze woonde van de jaren ‘70 tot haar dood in 2021.

Heel dat appartement is een kunstwerk op zich, en de moeite waard om in detail te bekijken. Zo goed als alles in het interieur is door haar ontworpen en gemaakt, tot de (lederen!) deur toe. De foto’s die bij het artikel horen zijn helaas vrijwel de enige kwalitatieve afbeeldingen die online te vinden zijn van haar werk. Dat is ontzettend jammer, want het lijkt alsof Valentine Schlegel iemand was die haar kunst leefde. De beste resource die ik vond om een zo compleet mogelijk beeld te krijgen van haar werk is de Instagram account die haar buurvrouw onderhoudt.

Ik hou van (koers)fietsen, en ik hou ook al eens van een goeie chromatic foil (zoals in dit project dat we recent bij Hunt hebben gedaan). Dus wanneer beide samenkomen in deze limited edition Canyon Aeroad ben ik uiteraard instant verkocht.

Het mooiste is echter niet de foil van het logo, maar de gekleurde spikkels die doorheen het volledige kader terugkomen. Niets flashy, maar een subtiel detail dat je enkel ziet in het juiste licht. Alleen spijtig dat ik momenteel niet op zoek ben naar een nieuwe fiets…

Ik ben een grafisch ontwerper met een lichte voorkeur voor kleurrijke, eerder quirky designs die niet al te complex zijn, en vooral een flinke dosis fun uitstralen. Dit gebouw in Sydney, ontworpen door de Australische studio SJB, beantwoordt met verve aan al die criteria, dus natuurlijk moest ik het hier even delen.

19 Waterloo Street ziet er uit als een gebouw dat is samengesteld door een generatieve A.I. dat nog niet 100% begrijpt uit welke elementen een huis hoort te bestaan. Maar schijn bedriegt. Zo lijkt de gevel op het eerste zicht onrustig, maar als je wat langer kijkt zie je allerlei verbanden ontstaan tussen de verschillende ramen, deuren en details. Ook de verschillende soorten gevelsteen en andere materialen vormen een geheel dat schijnbaar niet zou horen te werken, maar het om één of andere manier wel doet. Het moet een delicate ontwerpoefening zijn geweest, want iets vooruitstrevend als dit verschijnt geheid op de Australische variant van Ugly Belgian Houses als je er ook maar 5% naast zit.

Eens binnen maakt de gestructureerde chaos van de gevel plaats voor rust en orde. Door de beperkte oppervlakte zijn de ruimtes vrij klein, maar de architecten hebben van elke vierkante meter het beste proberen maken. Strategisch geplaatste ramen, spiegels en kunst doen de ruimtes grote ogen dan ze werkelijk zijn, en de kleuren in het interieur zijn perfect op elkaar afgestemd.

De badkamer verdient een speciale vermelding. De ronde skylight met er onder de gigantische monstera, de steen en de geglazuurde tegels, de twin shower, … Waw

De Olympische Spelen van 1972 zijn één van mijn favoriete brand en graphic design projecten ooit. Ik besef dat ik met die mening ver van origineel ben, maar wat Otl Aicher en z’n team grafisch ontwerpers gepresteerd hebben, op die schaal, met die consistentie, vind ik quasi niet te vatten (en dat in 1972!).

Nu, een uitgebreide post over het grafisch design van die Olympische Spelen volgt in de toekomst sowieso nog eens. In deze post wil ik vooral de aandacht vestigen op een project waar ik tot vandaag nog niet van gehoord had, en dat in de marge van deze Spelen plaatsvond.

Willi Daume, de voorzitter van het Organiserend Comité, had in 1967 het idee gepitched om ter promotie van de Spelen een reeks posters te laten maken door ‘s werelds bekendste kunstenaars. De enige regels zouden zijn: het ontwerp moest in een vooraf bepaald format passen (met de branding van de XXste Olympiade), en er moest een duidelijke link zijn met sport. De kunstenaars waren verder vrij om te maken wat ze wilden, en om te kiezen hoe en door wie de posters werden geproduceerd.

Tussen 1969 en 1972 verschenen vier reeksen van telkens zeven affiches, maar daarin werk van zowel gevestigde als jonge kunstenaars. Onder meer Josef Albers, Max Bill, Oskar Kokoshka, Serge Poliakoff, en Victor Vasarely maakten een ontwerp. Deze posters werden door middel van lithografie en zeefdruk in gelimiteerde oplages geproduceerd, sommige met tot wel 30 verschillende kleurlagen.

De uitschieter voor mij persoonlijk is de poster door de Britse kunstenaar David Hockney. Het zwembad is een terugkerend motief in zijn oeuvre rond deze tijd, dus uiteraard stuurde hij een werk in van iemand die in het water duikt. De rimpeling van het water is prachtig in beeld gebracht, en de textuur in de kleurvlakken brengt net de juiste hoeveelheid gevoel. Voor de liefhebbers: op Ebay is er nog een originele te vinden aan een betaalbare prijs.

Ook de poster met de estafettelopers door de Amerikaanse schilder Jacob Lawrence is fantastisch. Ik hou van de kleuren, maar vooral de uitdrukking op de gezichten van de lopers is enorm treffend. De spanning spat van het beeld. Je voelt hoe de eerste drie hun volledige lijf naar de streep gooien, maar je kan nog net niet zien wie als winnaar over de meet komt.

Teleurstellend detail, maar voor die tijd helaas niet verbazend, is dat er geen enkele vrouwelijke kunstenaar een ontwerp heeft gemaakt.

Een volledig overzicht van de posters kan je vinden op de Munich72Collected website, het online archief van een verzamelaar met een ontzagwekkende collectie van alles wat met de 1972 Olympics te maken heeft. De beelden in deze post komen ook van hem.